Stefan Struve van diepste dal naar hoogste top

Broer

Zoals zoveel Nederlandse jochies ging ik op voetbal. Ik speelde bij FC Velsenoord en ik vond het echt heel leuk. Maar ik kwam erachter dat ik beter was in een andere sport. Mijn broer liet video’s zien van UFC-wedstrijden in Japan en de Verenigde Staten en dat vond ik heel interessant. Wat een spektakel. Hij trainde al een beetje bij ons in de buurt en op een dag mocht ik met hem mee. Ik was toen veertien jaar oud en sindsdien ben ik nooit meer gestopt met trainen. Ik begon op de bokszak, na een halfjaar ging ik op de grond ‘grappelen’ en daarna breidde ik het uit met kickboksen. Voetbal was bezigheidstherapie, vechten werd pure passie. Ik was gelijk verkocht.

Doorbraak

Toen ik vrijwel al mijn wedstrijden in Nederland won, kreeg ik op 18-jarige leeftijd een uitnodiging om in Las Vegas te komen vechten. Dat was een kans die niet heel veel mensen krijgen, maar mijn trainers zagen hoe intensief ik met mijn sport bezig was. Ik greep de mogelijkheid met beide handen aan, want ik won dat gevecht. Ik besloot te gaan kijken hoever ik in deze sport zou kunnen komen als prof. Op dat moment nam de VS de UFC-organisatie van Japan over en er kwam veel geld vrij. Alle toppers gingen naar Amerika. Een paar maanden later mocht ik terugkomen voor nog een gevecht. Vervolgens heb ik vooral gevechten in Europa gedaan. Op een gegeven moment moest ik in Liverpool tegen een jongen, die veel verder was dan ik en op het randje van de UFC stond. Ik was eigenlijk niet meer dan een hobbel die hij nog even moest nemen. Ik versloeg hem binnen twee minuten. Daarna versloeg ik twee jongens die al voor de UFC vochten. Niet veel later kreeg ik van de UFC een aanbieding om ook onder hun vlag te komen vechten. Ik was nog maar net 20 jaar, daarom twijfelden we of deze stap niet te vroeg kwam. De toppers pieken tenslotte bijna allemaal rond hun dertigste. Toch zette ik mijn handtekening en achteraf was dat inderdaad toch een beetje te vroeg. Ik stond tegenover mensen die al veel verder waren. Bovendien waren er nog geen dopingcontroles, dus veel tegenstanders snoepten ook nog eens uit de pot met verboden middelen.

Uitsmijter

Van mijn 18e tot 21e heb ik bij horecagelegenheden voor de deur gestaan om geld te verdienen. Je kunt nu eenmaal niet elke week een wedstrijd vechten en in het begin verdiende ik er ook gewoon nog niet zo heel veel mee. Dus werkte ik twee dagen in het weekend, zodat ik de rest van de week lekker kon trainen. Nadat ik mijn havo-diploma had gehaald, mocht ik door voor mijn vwo-diploma, maar ik had gewoon geen motivatie meer om in de schoolbanken te zitten. Ik wilde trainen en wedstrijden vechten. Dat is achteraf een goede keuze gebleken. Door aan de deur te staan werd mijn slaapritme regelmatig verstoord. Soms kwam ik om 6 uur in de ochtend pas thuis. Op een gegeven moment begon ik wat beter te draaien bij UFC, dus was het tijd om te stoppen met mijn bijbaan en kon ik mijn rust pakken.

Hart

Ik heb een aangeboren hartafwijking en in 2013 kreeg ik daar voor het eerst last van tijdens mijn gevecht in Japan tegen Mark Hunt. Ik had lang last van griep gehad, maar ik voelde dat ik nog genoeg in mijn tank had om te kunnen winnen. Ik was dominant, maar mijn lichaam werd zo ongelooflijk moe. Dat brak mij niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Hij stootte op mijn kaak, die gelijk brak. Na twee maanden ging ik weer trainen, maar dat ging al snel mis. Ik had die ochtend nog niets gegeten en toen ik opstond van de bank werd ik duizelig en zakte ik in elkaar. In het ziekenhuis zeiden ze dat er niets aan de hand was en dat het kwam door de intensieve trainingen en het weinige eten. Toch moest ik een week later terugkomen voor een hartecho. De assistente werd steeds stiller, gaf geen antwoord meer op mijn vragen en haalde de arts erbij. Ze wisten nog niet precies wat er aan de hand was, maar ze konden mij wel vertellen dat ik nooit meer zou vechten. Vanwege mijn prestaties, ik was toen de nummer 5 van de wereld, kon ik dat niet geloven. Ooit word ik aan mijn hartklep geopereerd, omdat er een nieuwe ingezet moet worden. Ik heb alleen geen idee wanneer.

Vader

Toen het met mij eindelijk weer een beetje beter ging, ging mijn vader juist steeds verder achteruit. Hij had kanker en had verschillende chemo’s gehad. Op de dag dat ik het ziekenhuis uit mocht, kreeg hij te horen dat de artsen niets meer voor hem konden betekenen. Na een paar maanden overleed hij. In 2014 kreeg ik groen licht om weer te gaan vechten. Maar door verkeerde medicatie en de dood van mijn vader kwam ik in een depressie terecht. Een half uur voor een gevecht zakte ik wéér in elkaar, omdat ik de spanning gewoon niet meer aan kon. Momenteel gaat het gelukkig allemaal goed, mede dankzij andere medicatie.

Ahoy

Ik heb er twee keer gevochten en beide keren in 16 seconden gewonnen, de snelste overwinningen uit mijn loopbaan. Tijdens een persdag in Ahoy kreeg ik deze zomer al helemaal de kriebels en voelde ik de spanning van vorig jaar. Mensen die deze sport niet beoefenen kunnen zich er niets bij voorstellen wat ik vlak voor een wedstrijd voel. Het is een soort van angst die ik nodig heb om goed te presteren. Dan gaan de deuren open en loop ik het stadion in richting de kooi... Dat voelt zo ontzettend goed. Terwijl ik het nu vertel, krijg ik gewoon kippenvel.

Wereldtitel

Het is een lange weg geweest. Ik heb dagen gehad waarop ik dacht: waarom doe ik dit nog? Ik vroeg me soms af of ik nog wel tot de beste vechters ter wereld behoorde. In de sportschool was dat zeker het geval, maar je moet ook de druk van de gevechten aan kunnen. Ik moet het in de kooi laten zien en dat heb ik de afgelopen tijd weer gedaan. Dus ik heb nog steeds hetzelfde doel dat ik altijd heb gehad: wereldkampioen worden. Misschien lukt me dat volgend jaar al.