Terugblik op Glory 28

Het evenement begon met de Braziliaan Yurk die onder leiding van Nicky Hemmers vecht en grote indruk maakte in de featherweight contender toernooi waar hij helaas zijn meerdere moest erkennen aan kampioen Mosab Amrani maar wist zijn eerste gevecht Shane Oblonsky op zij te zetten met een prachtige TKO.

Hij nam het op tegen Eddy Nait Slimani, een zeer ervaren muay thai vechter die zijn debuut zou gaan maken in Glory. Deze fransman was natuurlijk erg interessant aangezien hij een thuiswedstrijd vocht maar afgezien daarvan liet hij ook in de wedstrijd tegen Yurk zien dat hij een zeer sterke aanwinst is voor de Glory rooster van vechters. Hij wist dan ook Yurk via beslissing te verslaan.

De Canadees Josh Jauncey, die traint met Andy Souwer, had een makkelijk avond in Parijs. Hij was telkens een stoot of een trap eerder tegen fransman Johan Tkac. Hoewel Tkac agressief de wedstrijd wilde maken was het Jauncey die zijn kalmte bewaarde en met mooie combinaties counterde. Aan het einde van de tweede ronde was Tkac z’n gezicht gewond dat de dokter bevestigde dat zijn neus was gebroken en de scheidsrechter de wedstrijd staakte en Jauncey via TKO de wedstrijd terecht heeft gewonnen.

In de middleweight gewicht was er een zeer interessante wedstrijd tussen twee heren die beide aanspraak kunnen doen op de middleweight titel. In een zeer competitieve strijd was het toch telkens Wilnis die de rondes op het einde naar zich toe wist te trekken. Dit gebeurde alle drie de rondes en was het Wilnis die een zeer mooie overwinning op Verlinden wist te pakken. Een mooie prestatie voor de Nederlander en hij via deze overwinning zich kan gaan richten op een ontmoeting met huidig kampioen Simon Marcus of een rematch tegen Joe Schilling.

De verassing van de avond kwam misschien toch van kampioen Adamchuck, hoewel een overwinning als kampioen op een uitdager niet snel een verassing kan noemen was de manier hoe die won wel opvallend te noemen. Amrani, die in Amsterdam de featerweight toernooi op zijn naam wist te zetten liet toen zien dat hij klaar was om zijn titel terug te pakken. Alleen Adamchuck had andere plannen en vocht zeer technisch en slim en domineerde Amrani van begin tot einde. In ronde 3 en 5 had hij de mogelijkheid om de wedstrijd af te maken omdat Amrani zwaar werd aangeslagen maar het is de doorzettingsvermogen van de Marokkaanse/Nederlander die er voor zorgde dat hij knap de wedstrijd uit vocht. Een zeer overtuigende overwinning van de Oekranier die onder leiding van Mike traint en met dit gevecht duidelijk laat zien de terechte featerweight kampioen te zijn.

Een gevecht in de zwaargewicht divisie tussen Freddy Kemayo en Xavier Vigney is niet de meest aansprekende gevecht maar toch was er genoeg te winnen voor Vigney. Hij heeft namelijk nu 6 partijen op rij gewonnen en dat is voor Glory begrippen erg veel. Hoewel het niet grote namen zijn is het toch wel duidelijk dat Vigney elke wedstrijd beter wordt. Het gevecht tegen Kemayo was geen makkelijke want je zou kunnen zeggen dat Kemayo de tweede ronde won zodat een laatste ronde beslissende zou moeten zijn en dat gebeurde ook. In ronde 3 was het toch Vigney die het iets meer wilde en kreeg toch de unanimous beslissing.

De main event van de super fight series was wederom een titelgevecht en ditmaal in de light heavyweight divisie. Kampioen Saulo Cavalari nam het op tegen Artem Vakhitov. De Braziliaan stond eigenlijk gepland tegen Gokhan Saki maar die was niet fit genoeg om te vechten. Daarna daagde hij zelfs Rico Verhoeven uit voor een superfight. Rico reageerde dat Cavalari eerst een paar keer zijn titel moet verdedigen wil hij praten over een mogelijk zwaargewicht wedstrijd.

Het was geen gekke gedachte van Rico want Cavalari had inderdaad geen één keer zijn titel verdedigd en Vakhitov is een zeer sterke tegenstander. Beide heren hebben elkaar eerder getroffen en Cavalari won die nipt in Dubai. Nu kreeg Vakhitov de mogelijkheid om dit recht te zetten en dat was dan ook wat hij deed. De eerste ronde zou je nog aan Cavalari kunnen geven door het constant naar voren lopen maar in ronde 2 leek Cavalari er steeds minder in te geloven en zag Vakhitov er frisser en effienter uit. Dit werd naarmate de wedstrijd vorderde steeds meer duidelijk en kwam de overwinning van Vakhitov in handbereik. Een zeer teleurstellende optreden van de kampioen en hij heeft maar kort mogen genieten van die titel want het is de Rus die de titel mee naar huis mag nemen.

De main card van de show start zoals gewoonlijk met een toernooi waarbij de winnaar zich verzekerd voor een titelgevecht. De eerste halve finale ging tussen Sittichai en Kiria, een rematch van vorig jaar die werd beslecht door een KO van Sittchai door middel van een zeer goed geplaatse knie. Het was ook bijzonder om beide heren elkaar al weer in de ronde te zien want heel veel anders ging het gevecht niet. Behalve dat Kiria nu wel het gevecht kon uitvechten maar het was Sittichai die gewoon beter en meer punten scoorde en kreeg terecht de beslissing.

De tweede halve finale was een eenrichtingsverkeer waarbij Marat Grigorian het opnam tegen nieuwkomer Anatoly Moiseev. Het was niet helemaal duidelijk waarom deze Rus überhaupt een kans kreeg in het toernooi want Grigorian was gewoon een maatje te groot. Het is een wonder dat Moiseev de partij kon uitvechten want in de hele wedstrijd heeft hij geen kans gekregen om het Grigorian het ook maar iets moeilijk te maken.

De co-main event ging tussen Murthel Groenhart en Cedric Doumbe en dit was een zeer vreemde wedstrijd. Het was vooral Groenhart die zich zelf niet leek te zijn. Na zijn geweldige optreden tegen Nieky Holzken zou je denken dat Doumbe een makkie zou zijn. Alleen Doumbe bleef zich in de wedstrijd knokken en vooral zijn doorzettingsvermogen heeft hem de winst bezorgd. Groenhart die vooral veel volume weet te draaien en ook veel meer combineert leek ergens last van te hebben. Dat neemt niet weg dat het een mooie prestatie is van Doumbe maar eerlijk gezegd was het vooral Groenhart die hem de winst gunde door te weinig te doen.

De finale toernooi ging dus tussen de Thai Sittichai en de Belg Grigorian en het werd een zeer competitieve finale waarbij beide heren elkaar weinig ruimte gunde. Het was de vechter van Nick Hemmers, Grigorian die heel brutaal de tweede ronde naar zich toe trok. De laatste ronde leek in mijn ogen ook naar Grigorian te gaan en was een verassing aanstaande. Helaas voor Grigorian kreeg hij de beslissing tegen hem, ik had hem graag als winnaar willen zien. Het zou mij overigens niets verbazen als andere mensen wel de Thai ronde 1 en 3 hebben gegeven en met een jury sport kan je nooit zeker zijn van de overwinning tenzij je de wedstrijd voortijd beslist.

De main event ging tussen Rico Verhoeven en Mladen Brestovac. Verhoeven die voor de 4^e keer zijn titel verdedigde had het niet makkelijk. De eerste ronde zou je misschien zelfs Brestovac kunnen geven maar na de eerste ronde zette Verhoeven orde op zaken door meer te combineren en punten te scoren. Wel moet gezegd worden dat Brestovac er een ware wedstrijd van maakte door zelf een paar keer goed door te komen. Verhoeven had het niet zo makkelijk als in Amsterdam en moest echt werken om de kroaat aan de kant te zetten. Over vijf rondes was Verhoeven wel de terecht winnaar maar zoals hij zelf zei na de wedstrijd, het was niet zijn beste wedstrijd. Op zich ook niet gek om gemotiveerd te blijven in een divisie waar weinig diepte in zit en je de meeste al heb bevochten.

Al om al was het een prima Glory evenement, het begon sterk in de super fight series maar helaas waren de main events niet de spektakelstukken waar je op hoopt.  Een ander iets wat je ook niet graag ziet is beslissingen en deze kaart had bijna alleen maar beslissingen en was er maar één wedstrijd die voortijdig werd beslist. Dat is spijtig maar dat hoort nou eenmaal bij de sport.